35 jaar Wildenberg: interview Edita Vloedbeld-Tesnjak en Max van Olden

Max: ‘Eigenlijk was het een tip van wijlen Herman Schenke, destijds advocaat bij De Mul Zegger. Ik ben ooit, eind jaren 90, als studentstagiaire bij hem begonnen, en heb daar een hele leuke tijd gehad. Herman heeft mij het laatste zetje gegeven om advocaat te worden, want tijdens mijn studie had ik echt geen flauw idee wat ik ermee moest gaan doen. Bijna 20 jaar later heb ik hem nog eens gebeld, in de tijd dat ik in Amsterdam woonde maar weer terug wilde naar het oosten. Toen zei Herman, je zou eens moeten kijken bij Wildenberg, dat is misschien wel een kantoor dat goed bij je past. En zo geschiedde, dat was in 2019.’

Renaldo: ‘Leuk om te vermelden is dat jij als advocaat bij Van Leeuwen Van der Eerden in Den Bosch bent begonnen, daar wegging in de zomer van 2000, en ik min of meer jouw opvolger was vanaf september 2000. Het is een kleine wereld.’Max: ‘Klopt, ik heb een blauwe maandag bij Van Leeuwen gezeten. Daarna heb ik een uitstapje gemaakt naar de reclamewereld. Ik wilde iets creatiefs gaan doen. Iets doen met schrijven, die kwaliteiten in mijzelf aanboren. Toen ben ik naar Amsterdam vertrokken en vervolgens heb ik drie jaar bij een reclamebureau gewerkt. Eerst als accountmanager, daarna als copywriter. Na die tijd in de reclame ben ik teruggegaan naar de advocatuur. Ik miste de intellectuele uitdaging.’

Edita: ‘Ik heb bij twee kantoren gewerkt vóór Wildenberg, NOME en Vallei. Ik kende Wildenberg al vanuit mijn tijd bij NOME en uiteindelijk kwam ik in 2021 bij Wildenberg terecht nadat Vincent [van Waterschoot] mij belde om te vragen of ik interesse had bij Wildenberg te komen werken. Toen zei ik dat hij op een goed moment belde.’

Max: ‘Ik koester warme herinneringen aan de zomer van 2022. Toen sponsorde Wildenberg de EuroGames [een inclusief sportevenement, dat destijds werd gehost door Nijmegen] en dat vond ik superleuk. Vincent was daar de aanjager van en toen gingen we zo’n programmaatje maken. We schreven ons in voor allerlei sportactiviteiten en als sponsor waren we als VIP-gasten welkom bij onder meer de openings- en sluitingsceremonie. Geweldig om mee te maken.’

Renaldo: ‘Jouw tijd bij Wildenberg heeft jou niet inspiratie gegeven voor een nieuw boek of zo, dat we ooit allemaal in een boek terechtkomen?’Max: [lacht en grijnst]: Ik zou de boekhandel goed in de gaten houden.’

Sigrid: ‘Ben je op dit moment bezig met een nieuw boek?’

Max: ‘Nee, we hebben net een flinke verbouwing achter de rug, dus het komt er nu even niet van. Ik heb wel een idee voor een nieuw jeugdboek, net als mijn laatste boek Deepfake met AI als thema. Maar dat wordt denk ik het najaar.’

Edita: ‘Ik heb geen slechte herinneringen, dat is een goed uitgangspunt. Ik kijk overal heel positief op terug. Het is niet zo dat er één leuke herinnering uitspringt. Het is een saai antwoord, ik weet het haha.’Sigrid: ‘Dan gaan we het wat spannender maken. Kun je eens uitleggen hoe jouw gemiddelde werkdag eruitziet bij REMA?’

Edita: ‘Heel onvoorspelbaar. Ik kan een hele to-do lijst maken voor een dag maar er komt niets van terecht. In de advocatuur miste ik het strategisch meedenken binnen een bedrijf, meer doen dan alleen maar het oplossen van juridische problemen. Dat heb ik gevonden bij REMA en kenmerkt hoe mijn dagen verlopen. Ik heb veel juridische kwesties op mijn bord liggen. REMA heeft als moedermaatschappij 14 bedrijven onder zich en op haar beurt hangt REMA onder een Duitse moedermaatschappij. Overal speelt wel iets. Ik ben voortdurend aan het laveren tussen het voorkomen van conflicten en het omgaan met conflicten. Waar zijn de brandjes, wat is de schade, welke brandjes moet ik eerst blussen etc. Dus ik schaak op meerdere borden tegelijk en dat vind ik echt heel leuk.’

Renaldo: ‘Waarom ben je eerst bedrijfsjurist geworden en nu toch weer advocaat?’Edita: ‘Aanvankelijk dacht ik, wat is de toegevoegde waarde van het zijn van advocaat als je het bedrijfsleven ingaat? Dat zag ik oprecht niet. Ik zag alleen maar de last van weer die opleidingspunten halen, de beperkingen, de gedragsregels. Later merkte ik dat ik door mijn drukke werkzaamheden niet toekwam aan de scholing die jezelf wel gunt en die ik ook belangrijk vind. Op het moment dat je weer bent ingeschreven op het tableau ben je automatisch gebonden aan de verplichte opleiding. Dat was voor mij de enige reden om weer advocaat te worden.’

Max: ‘Begin er nooit aan! [iedereen lacht].’ Nee, ik zou zeggen, laat je niet meeslepen door emoties. Ik kon me in het begin enorm druk maken over het standpunt van de advocaat van de wederpartij, dan was ik echt verontwaardigd. Dat is natuurlijk nooit een goed uitgangspunt voor een gesprek of een brief. Dat heb ik moeten leren. Je moet je niet te veel identificeren met je cliënt, want als je dat doet dan word je net zo kwaad. Laten we eerlijk zijn, advocaten bestaan in feite vaak bij gratie van onrecht, maar als je daar geen afstand van kan nemen is het einde zoek. Dat is les nummer één die ik mijn jongere zelf zou meegeven.

Renaldo: ‘Wat zou je zeggen tegen je jongere zelf die op een gegeven moment schrijversprikkels krijgt. Niet aan beginnen?’

Max: ‘Nee, juist wel aan beginnen, want de advocatuur is een fantastische omgeving om inspiratie op te doen voor boeken. Emoties natuurlijk, intriges, geheimen, en als je een strafrechtpraktijk hebt, moord, doodslag, rechercheonderzoeken, geweldig.’Renaldo: ‘Maar nou Edita, een wijze les aan de nog jongere versie haha.’

Edita: ‘Het enige dat ik mezelf misschien zou meegeven is nog meer netwerken en daar ook je plezier uithalen. Het netwerken niet zien als een moetje vanwege het opbouwen van relaties en daarmee het vergroten van je omzet, maar meer als een verrijking van je eigen netwerk. Ik hield al van netwerken, ik ben een enorm mensenmens, maar ik zou het dan nog meer gaan doen.’

Sigrid: ‘Het wordt natuurlijk ook leuker naar mate je meer mensen kent. Ik ben vrij snel, in het tweede jaar of zo, bij het NIJFIN gegaan, het Financieel Netwerk voor Nijmegen & Omstreken. Ik ben nog steeds lid en daar heb ik nog altijd profijt van.’

Max: ‘Ik voel me zeker nog verbonden met Wildenberg. Ik vind het mooi om te zien dat het goed gaat met kantoor, ook zo’n trip in het najaar naar Parijs, hartstikke leuk. Wildenberg heeft een goede stap gezet door te verhuizen van de St. Annastraat naar de huidige locatie aan het Keizer Karelplein. Alles is gelijkvloers en transparant, je ziet meteen wie er wel en niet zijn. Dat was heel anders op de Annastraat, waar iedereen verstopt zat in die achterkamertjes.

Edita: ‘Ik sluit me aan bij Max. Ik hoop dat er nog ten minste 35 jaar aan vastgeplakt kunnen worden. Wat ik zo mooi vind aan Wildenberg, en daar heb ik bijzonder goede herinneringen aan, is dat de maatschap zacht is op de persoon. Dat vind ik uniek. De maatschap is oprecht geïnteresseerd in de persoon van de werknemer. Een pand alleen kan denk ik geen verbondenheid creëren. Het zijn de mensen en de manier waarop een bedrijf wordt geleid, de beslissingen die worden genomen, daarin onderscheidt Wildenberg zich. De maatschap geeft het voorbeeld. Ik zie het als een ouder-kind-rol. De ouders laten zien wat voor gedrag geaccepteerd wordt, wat de omgangsnormen zijn, en de kinderen pakken dat over. Zo zie ik Wildenberg.’

Max: ‘Helemaal mee eens. Mooi voorbeeld: toen we gingen verhuizen naar het Keizer Karelplein, gingen we met zijn allen naar de interieurarchitect. Iedereen mocht zijn zegje doen over de inrichting. Kom daar maar eens om bij een doorsnee advocatenkantoor. Over het huidige pand gesproken: groeien jullie inmiddels niet een beetje uit jullie jasje?’

Sigrid: ‘We hebben nog wel ruimte, maar als we zo doorgroeien, dan wordt de huidige locatie wel een uitdaging ja. Er bestaat misschien een mogelijkheid tot uitbreiding binnen het pand, maar dat is nog even afwachten. We streven ernaar uiteindelijk per rechtsgebied 3 tot 4 mensen in huis te hebben, dat zou mooi zijn.’

Renaldo: ‘Ik heb die ambitie ook. Toen ik net bij Wildenberg begon, in 2023, dacht ik al, leuke club, maar dat moet groter kunnen, daar is veel meer uit te halen. Ik zou zelf tekenen voor een team van 15 tot 20 advocaten, dat lijkt me een ideale omvang.’

Edita: ‘Dat gaat jullie zeker lukken, want als je het eenmaal uitspreekt en daarnaar handelt, dan komt dat vanzelf.’

Max: ‘Ik denk dat Wildenberg best wel wat trotser en ambitieuzer mag zijn. Jullie zijn te bescheiden voor de kwaliteit die jullie hebben.’

Renaldo: ‘Inderdaad, daar sla je de spijker op zijn kop. Een van mijn stokpaardjes is onszelf meer publiekelijk op de borst te kloppen. Die ‘kleine kantoormentaliteit’ moet wat mij betreft nu echt eens overboord. Sociale media zoals LinkedIn zijn prima platforms om dat te etaleren. We zijn al zichtbaarder dan voorheen.’

Edita: ‘Ik denk dat jullie heel trots mogen zijn op kantoor. Ik ken eigenlijk geen vertrekkers die kwaadspreken over Wildenberg. Dat onderstreept dat je een goede en betrokken werkgever bent en een fijne werkplek biedt aan mensen. Ik gun het jullie dat jullie die trots nog meer gaan uitstralen. Ik ben er zelf ook trots op dat ik bij jullie heb gewerkt, ik kijk er echt op een hele fijne manier op terug. Ik weet nog goed, toen ik in dienst trad, toen kreeg ik een soort van goodybag, ja echt.’

Renaldo: ‘Grappig, wat zat erin?’

Edita: ‘Eén van de boeken van Max, Het zwarte dossier geloof ik. Vincent was beretrots dat hij een schrijver in zijn midden had haha.’

Max: ‘Haha, ok, ze moesten er kennelijk van af. Nu ik dit zo hoor: ik neem alle complimenten over Wildenberg terug [iedereen lacht].’Renaldo: ‘Ok, ik denk dat we nu heel snel moeten afsluiten haha. Max, we zien jou binnenkort bij de Vierdaagsefeesten en Edita, we zien jou in het najaar op kantoor bij de GIO [gestructureerd intercollegiaal overleg], want voor dat soort opleidingsmaatregelen ben je immers weer advocaat geworden [grijnst].’

Edita: ‘Precies!’