35 jaar Wildenberg: interview Nancy Velthuis en Sandra van Burk

Nancy: ‘Ja, ik was nog vrij jong, 21 of zo. Ik had net Schoevers achter de rug. Ik was eigenlijk liever naar de kunstacademie gegaan, maar dat vonden mijn ouders een minder goed idee. Ze zeiden, ga maar gewoon naar Schoevers meisje, want er moet ook geld worden verdiend. Let wel, dit was in een tijd van grote werkloosheid’.

Vincent: ‘Het grappige is, mijn vrouw, Nicole, heeft ook Schoevers gedaan, en die vond ooit nog een sollicitatiebrief aan Wildenberg terug. Was ze afgewezen haha. Er is overigens jaren geleden een erg leuk boek verschenen, de meisjes van Schoevers, van Peter de Waard en Petra van den Brink.’Sandra: ‘Ik was geen Schoevers-meisje, ik heb de MEAO gedaan. In die tijd werd gezegd dat je dan een ‘baangarantie’ had, maar ik wist niet zo goed wat ik daarna wilde gaan doen. Toen heb ik een tijdje bij de gemeente Elst gewerkt op de ‘typkamer’. Dan zat je in een klein hok met drie grote tekstverwerkers en dan lag er een grote stapel geschreven documenten die je moest uittypen. Dat was mijn eerste baantje, toen was ik 20.’

Sandra: ‘Even denken, Angelique, Jolanda, Francien, Elly, Lucie, wij dan, een stuk of 6?’

Nancy: ‘En dan aan de receptie Manon, ik denk dat we in totaal met een man of 8 waren.’

Renaldo: ‘Best grote club dus’.

Sandra: ‘Zeker, maar toen was er ook veel meer werk, want de advocaten hadden zelf geen computer. Wij moesten echt alles doen. Ik weet nog dat we ‘s avonds vaak over moesten werken en dan lag dat hele schap vol met allemaal dossiers en cassettebandjes erop, want alle stukken werden ingesproken.

Nancy: ‘We hadden zelfs ontbijtsessies met het secretariaat. Dus eerder beginnen, met ontbijt, om de achterstanden weg te werken. We liepen voortdurend achter de feiten aan. Gek genoeg vonden we dat helemaal niet zo erg, omdat we zoveel lol hadden.’

Renaldo: ‘Wat zijn jullie leukste herinneringen aan die begintijd?’

Nancy: ‘Wat mij het meest is bijgebleven zijn de feestjes en de gezelligheid, het was een superleuk kantoor. We deden sketches, we maakten toneelstukjes. Voor mijn gevoel was het één grote familie en dat is heel bijzonder om mee te maken. Er was geen rivaliteit onderling, geen hiërarchie. We werkten keihard, maar er werd samen ook goed gefeest. Vrijdag gingen we altijd naar St. Anneke en van St. Anneke belandden we regelmatig in de Ambassadeur en daar kwamen we ons halve cliëntenbestand weer tegen. Work hard, play hard, dat was het.’

Vincent: ‘Gingen jullie dan ook met z’n allen in de stad lunchen bij Weetjewel?’

Sandra: ‘Ja, Weetjewel! En heel en af en toe ook bij de pizzeria, hoe heet-ie, naast de Fuik. Donatello’s! Daar gingen we ook vaak naar toe. Met z’n allen, dan ging ook het antwoordapparaat erop. En ik vond de Vierdaagsefeesten op vrijdag altijd wel een hoogtepunt. Dat was met muziek, de Quick Bacchus Band. Dat was geweldig. Dat was altijd een feestje. Als ik aan die tijd denk, dan denk ik vooral aan de feestjes en de borrels in die prachtige tuin van ons pand.’

Nancy: ‘Ik moest net nog aan iets grappigs denken. In die beginjaren werd de kelder omgebouwd tot archief. Aan het einde van de dag kleedden de advocaten zich om op hun kamer om in de kelder te gaan werken, maar er moesten vaak nog wel postboeken worden afgetekend. Op een dag stormde ik met een postboek de kamer van Tijn van Osch [oud-vennoot] binnen, staat hij daar in zijn onderbroek om zijn oude kleren aan te doen. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, dus ik zei zoiets van uhm, Tijn, zou jij deze post nog even willen aftekenen. Toen zei Tijn: vind je het goed als ik me eerst even aankleed [iedereen lacht]. Dat was een wijze les: altijd kloppen voordat je ergens naar binnen gaat.’

Nancy: ‘Ja, na ruim 10 jaar heb ik besloten tijdelijk te stoppen, dat was geen gemakkelijke keuze. Ik had een mooie fulltime baan bij een superleuk kantoor. Toen ik in verwachting was van ons tweede kind, bleek het helaas niet mogelijk in dezelfde functie minder uren te gaan werken. Omdat mijn man weinig thuis was, was het lastig te combineren met deze baan. Toen ben ik vrij snel elders parttime aan de slag gegaan.

Sandra: ‘Ik ben ook gestopt toen de kinderen klein waren, maar dat was omdat ik meer tijd thuis wilde doorbrengen. Dat was ergens begin 2000. Toen ben ik in 2004 weer als secretaresse begonnen bij Bockmeulen, Janzing en Brink Advocaten in Wijchen. In die tijd sprak ik Susanne [Schoenmakers-Felet] nog regelmatig, die was ook ooit bij Wildenberg weggegaan en weer teruggekomen. Susanne zei: goh, ik zie dat je weer begonnen bent met werken, heb je geen zin om bij ons te komen? Ik zei ja, maar dan wil ik wel eerst even komen kijken of het nog steeds goed voelt, en dat bleek het geval. Dat was ruim 20 jaar geleden.’

Renaldo: ‘Toch is ook Nancy weer teruggekomen in de Annastraat, maar dan niet als werkneemster, maar als eigenaar van het pand [lacht].’

Nancy: ‘Haha, ja, dat is wel bijzonder. Ik weet nog dat ik bij mijn sollicitatiegesprek in de wachtkamer zat en dacht: hier zou ik graag willen werken. Ik vond het zo’n prachtig pand met die hoge plafonds en de fijne sfeer die er hing. Daarna heb ik er fantastische tijden meegemaakt. Toen mijn man en ik jaren geleden op zoek waren naar een pand in Nijmegen zei ik tegen Willem [Kampschreur], destijds één van de mede-eigenaren van het pand: mocht je ooit willen verkopen, tip ons even. Toen zagen we het pand uiteindelijk op Funda staan. Vervolgens diende zich vrij snel een huurder aan, HumanConcern, een kliniek gespecialiseerd in eetstoornissen en onder andere bekend van de indrukwekkende documentaire 'Emma wil leven'. Met hen hadden we een prettig gesprek. Zij wilden graag een huiselijke sfeer creëren voor hun cliënten en dat kan perfect in dat pand. Wij vonden dat een mooi doel en zo kwam van het een het ander.

Sandra: ‘Ik vind het nog steeds leuk wat ik doe en ik ga nog elke dag met veel plezier naar mijn werk, maar ik moet wel eerlijk zeggen, als ik nu 18 of 19 was geweest, dan was ik waarschijnlijk de zorg ingegaan.’

Vincent: ‘Je hebt een paar jaar geleden ook wel eens gesnuffeld aan de zorg.’

Sandra: ‘Ja, dat was ook heel erg leuk, alleen, dan zou ik een vierjarige opleiding moeten gaan doen en dat kwam door allerlei omstandigheden niet op een goed moment, maar werkinhoudelijk sprak het me erg aan.’

Nancy: ‘Je werkt dus eigenlijk 30 jaar bij Wildenberg.’Renaldo: ‘Dan behoor je, zoals wel eens wordt gezegd, tot het interieur [lacht].’

Nancy: ‘Zeker, maar het is wel heel fijn iemand in huis te hebben die zoveel historische kennis heeft van het kantoor.’

Renaldo: ‘Absoluut, ik noem Sandra gekscherend wel eens een van de pijlers van kantoor, maar dat bedoel ik serieuzer dan het klinkt.’

Nancy  ‘Dat is een mooi compliment!’

Nancy: ‘Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat Wildenberg sinds de fusie al 35 jaar bestaat. Ik heb dat ook niet meegekregen. Maar nou je het zegt, ik kwam op LinkedIn wel iets tegen over een borrel.

Sandra: ‘Het is voor mij niet dat het anders is dan vorig jaar, maar kantoor gaat me wel aan het hart. Het is een groot en belangrijk deel van mijn leven. In de tijd dat ik hier werk, ben ik op mezelf gaan wonen, ben ik getrouwd, heb ik twee kinderen, heb ik privé drie grote sterfgevallen meegemaakt en ook nog een aantal op kantoor. Maar of het nou 34, 35 of 36 jaar is, daar heb ik niet zoveel mee.’

Nancy: ‘Ik had dat destijds ook hoor, kantoor voelde voor mij als een extended family.’

Renaldo: ‘Nou Nancy, je kunt altijd weer terug hè? Je bent altijd welkom als oproepkracht haha.’

Nancy: ‘Dankjewel voor het aanbod, ik ga erover nadenken [grijnst].’